از این پس تنها ادامه میدهم... در زیر باران...
حتی به درخواست چتر هم جواب رد می دهم...
می خواهم تنهایی ام را به رخ این هوای دو نفره بکشم...
باران نبار............
من نه چتر دارم نه یار.......
باران می آمد
خوب در یادم هست،
آن شبی را که در خلوت آن کوچه ی تنگ
من و تو پرسه زنان
بی توجه،
به چشمان تر آسمان
به خیال خودمان،
(زیر رقص باران) می رفتیم.
دست هر یک به دستان دگر،
گره از عشق خورده
بر لبان من و تو جاری بود، خنده ی شیرینی
و تو گویی که همه غصه به دل ها مرده
کو دلی افسرده؟!
من و تو غرق ز دنیایی سراسر خوبی، یکرنگی
و به دور از همه احساس دلتنگی و غریبی
اما ...
اما اکنون من بی تو زیر لبخند آسمان اشک می ریزم ...
باز امشب روح من بارانی است
خانه ام در معرض ویرانی است
اشکهایم را نمی بیند کسی
گریه ام یک گریه ی پنهانی است
شعر من این واژه های بی پناه
حاصل یک عمر سرگردانی است
در کویر لوت می آیم ولی ...
آسمان سینه ام بارانی است
تنهاترین …
گفتی: چشمها را بايد شست...
زير باران بايد رفت...
چشمایم را شستم
زير باران رفتم
ولی ندیدمت
فقط باران بود و چشمهایم
بعدها
وقتی کویر دلم، تشنه باران شد
فهمیدم که تو همان بارانی... ...